Terwijl ik dit schrijf ben ik in Nice om twee weken remote te werken. Dat betekent niet dat ik iedere avond uit eten ga, maar in het weekend neem ik het er graag van. Maar hoe is dat eigenlijk, alleen uit eten gaan? Dit is mijn ervaring.
Afgelopen weekend kreeg ik een reminder op mijn telefoon: foto’s van een jongere ik op m’n scherm herinnerden me eraan dat ik precies op dezelfde datum vijf jaar geleden ook in Frankrijk was. In m’n eentje. Met de auto. Dat weekend in Normandië was – op de allereerste keer Spaans leren in Valencia na – m’n eerste echte solotrip.
Het verschil? Ik was toen in Normandië en nu in Nice, ik was toen 23 en nu 28 én ik kan wel zeggen dat ik stukken beter ben geworden in soloreizen. Maar daar lees je hier en hier meer over, nu gaan we het hebben over alleen uit eten gaan.
Allereerste keer alleen uit eten
Tijdens die allereerste soloreis ging ik namelijk voor het eerst écht alleen uit eten. Ik had me online goed ingelezen over hoe je dat aan kon pakken zonder je ongemakkelijk te voelen – lekker om je heen kijken, boek mee om te lezen, schriftje om te schrijven, je vooral niét alleen voelen – maar dat was natuurlijk allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Vooral omdat ik in dát restaurant in een klein Frans dorp niet alleen voor het eerst in m’n eentje uit eten ging, maar ook omdat ik zo mogelijk het allerslechtst gegeten heb in m’n leven. Of in ieder geval: de slechtste pizza ooit. Geen grap.
Nadat ik besteld had en rustig een poging deed om alles wat door m’n hoofd raasde een plek te geven in m’n notitieboek – en mezelf voor hield om me vooral niét ongemakkelijk te voelen – stond na vijf minuten de pizza al voor m’n neus. Of nou ja, pizza, het leek eerder op een stuk oud brood met kaas die gedeeltelijk gesmolten was in de magnetron. Het is maar goed dat er geen Italianen aanwezig waren.
Die pizza staat eigenlijk een beetje symbool voor hoe mijn eerste keer alleen uit eten was. Ik voelde me bekeken, ongemakkelijk en had helemaal geen rust in m’n kont om in dat slechte restaurant in dat Franse dorpje eens even te genieten van met mezelf uit eten gaan.
Nu, vijf jaar en meerdere solotrips later, is dat gelukkig wel anders. Nu kan ik me verheugen op een bord lekker eten met een goed glas wijn, even de tijd nemen om m’n reisdagboek bij te werken, m’n foto’s door te spitten of mensen te kijken vanaf een terras. Lekker cliché, maar oefening baart kunst is dus hier ook écht van sprake.
Wennen
Wat me ook opvalt nu ik in Nice ben is hoe dat in twee weken tijd ook alweer verandert. De eerste avond dat ik plaats nam aan een ’table pour une personne’ dacht ik: oh ja, ik ben alleen. En daar was ik me op dat moment weer even heel bewust van. Een paar dagen later voelt dat alweer heel anders en veel relaxter. Bovendien is het ene restaurant het andere niet; het kan geheel afhankelijk zijn van het personeel, de hoeveelheid andere mensen en wat er op je bord ligt of je een fijne avond hebt.
Ik weet nu bijvoorbeeld ook dat ik de voorkeur geef aan een plekje aan de rand in plaats van in het midden, zodat ik de boel kan overzien en me minder bekeken voel. Ook valt het me op dat ontbijt, lunch of een drankje op een terras doorgaans veel minder als een ‘ding’ voelen. Herkenbaar? En een van de voordelen van alleen uit eten gaan is trouwens ook dat je – als je zin hebt en de situatie zich voordoet – heel makkelijk aan de praat raakt met mensen.
Lees ook:
Tips voor je (eerste) soloreis én waarom het een cadeau aan jezelf is
Dat het mij nu beter lukt, betekent trouwens niet dat ik altijd zin in heb om alleen uit eten te gaan. Nee hoor, soms heb je gewoon meer zin om met je partner, vrienden of familie aan tafel te zitten. En dat kan dan even niet. Ga jezelf dus vooral niet dwingen, want niks moet. Je kunt ook de lekkerste maaltijden afhalen en die op een bankje/aan het strand/in het park/in je appartement of hotelkamer opeten. Óók bepaald geen straf. Dat is het fijne van alleen zijn: je bepaalt zelf.
Mijn ervaring is dus dat ik het de ene keer wel heel fijn vind en de andere keer niet. Maar ik kan je wel zeggen dat het – als je ook weleens soloreist, remote werkt of dat wilt doen – erg fijn is om het te kunnen. Om niet per se afhankelijk te zijn van gezelschap om een avondje lekker te tafelen.
Dus ik zou zeggen: probeer het gewoon eens. En nog een keer. En nog een keer. Je zult zien dat je er beter in wordt.
Wat is jouw ervaring met alleen uit eten gaan? Ik ben benieuwd.
Hier lees je nog meer persoonlijke artikelen.
